Son günlerde siyasi bir tartışma, bana öğrencilik günlerimi hatırlattı. Marşlarımızın bir gün siyasiler arasında polemik konusu olabileceğini düşünemezdim. Marşlar tarihi hafızalarımızdı. Marşları söyleyerek yetişen bizler, vatana bağlı çalışmayı vazife sayan bir nesildik. Hala da öyleyiz. Gözümüz lüks villalarda, lüks arabalarda değildi. Sağcı olsun, solcu olsun, çoğumuz fedakârlık konusunda farklı değildik.
Marşların söylenmediği, okul kitaplarında yer almadığı, televizyonlarda çalınmadığı dönemlere geldik. Bir devirde mehteri yok saydılar, şimdilerde de 10. Yıl Marşı’nı yok sayıyorlar.
Neden hep tezatlarla yaşamaya çalışıyoruz?
“Mehter de benim, 10. Yıl Marşı ve benzerleri de benim.” diyenlere biraz saygı, biraz hoşgörü desek… Bilhassa bakanların ve siyasilerin bu ayrım içinde olmamalarını rica etsek…
